Czy jeszcze Zielone Świątki?

1. Na Zesłanie Ducha Świętego przyroda jest już w pełni zielona. Wiosenna zieleń zachwyca wszystkich swą wyrazistością. Zieleń zbóż, traw i drzew mówi nam o życiu. Drzewo uschnięte nie wypuszcza zielonych liści.

Piękna jest nazwa dzisiejszej uroczystości „Zielone Świątki”. Niestety, coraz bardziej odchodzi w przeszłość. Powszechne niegdyś „majenie”, dekorowanie wejść do domów, do kościołów zielonymi gałązkami – zwłaszcza brzozy, niemal zupełnie zniknęło w tym szalonym pędzie do przodu i niczym nieuzasadnionym nieszczeniu wszystkiego co „stare”. A co otrzymujemy w zamian? Pustkę – „Nic”.   

2. Pozostajemy, dopóki się da przy Zielonych Świątkach. Po raz kolejny przenosimy się dziś do wieczernika.  Tam Pan Jezus ustanowił podczas ostatniej wieczerzy Sakrament Eucharystii i kapłaństwa. W dniu Zmartwychwstania wystraszonym, zalęknionym i zamkniętym z obawy przed Żydami Apostołom przyniósł wielkanocny dar  - Sakrament Pokuty: „Weźmijcie Ducha Św. Którym grzechy odpuścicie, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane”. Dziś na zgromadzonych tam uczniów Jezusa zstąpił Duch Święty obiecany przez samego Zbawiciela.

3. Duch Święty nie tylko zstąpił, lecz dokonało się wylanie Ducha, jakby eksplozja Ducha Świętego. Duch Święty zawsze był obecny w świecie. Teraz całą swoją moc skierował na maleńki, mieszczący się w jednej sali, w wieczerniku Kościół. Odtąd nierozerwalnie złączył się z Kościołem, zamieszkał w Kościele, ożywia Kościół, uświęca go i nim kieruje. Można więc powiedzieć, że od dziś Kościół jest „miejscem Ducha”, „dziełem Ducha”, „budowlą Ducha”, „obecnością Ducha”, czy też „świątynią Ducha”. Jak niegdyś napełnił Maryję w chwili zwiastowania, a potem Jezusa nad wodami Joradanu, tak dziś spoczął na Kościele. Dzięki Jego obecności Sakramenty uświęcają człowieka, a Ewangelia niezmieniona przekazywana jest z pokolenia na pokolenia już od XX wieków. Za sprawą Ducha Świętego Kościół nie tylko żyje, ale jest święty. Ludzie przynależący do Kościoła mogą grzeszyć i to bardzo, ale w swej istocie, w swoim wnętrzu Kościół jest zawsze święty, gdyż jest napełniony Duchem świętym.

4. W Piśmie świętym spotykamy wiele określeń Ducha Świętego. Jest nazwany „tchnieniem Boga”, „Duchem Prawdy”, „Duchem Pocieszycielem”, „Duchem Ożywicielem”, „Duchem Uświęcicielem”, odwieczną miłością ojca i Syna, wspólnotą Boga Trójjedynego. Nazwy te wskazują na funkcję, którą spełnia w Kościele i w nas. To On napełnia nas Bożym życiem, uświęca nas, czyni świątynią Bożą, uposaża darami i uzdalnia do miłości Boga i bliźnich. Sprawia, że rozpoznajemy swoje życiowe powołanie, rozróżniamy co jest dobre a co złe, jesteśmy wolni od przymusu czynienia zła i nieustannie pobudzani, zachęcani do dobra, uzdolnieni do zwyciężania swoich słabości, pokus i ducha świata, potrafimy mocno wierzyć, wyznawać swoją wiarę i według niej żyć. Cokolwiek dobrego dzieje się w nas i przez nas, pochodzi od Ducha Świętego. 

5. Za św. Augustynem prośmy: „Bądź mym oddechem, Duchu Święty, abym rozważał to, co święte. Bądź moja siłą, Duchu Święty, ażebym czynił to, co święte. Bądź mym pragnieniem, Duchu Święty, abym kochał to, co święte. Bądź moją mocą, Duchu Święty, ażebym strzegł tego, co święte. Strzeż mnie od złego, Duchu Święty, bym nie stracił tego, co święte”.