2. Poświęcenie kościoła

Nasza misja w świetle poświęcenia świątyni (30.11.2025r.)

Drodzy Bracia i Siostry, Kiedy przekraczamy próg tej świątyni, nie widzimy tylko cegieł i tynku. Widzimy modlitwy ludzi, którzy wierzyli, że tutaj Bóg chciał mówić do swojego ludu. Widzimy wspólnotę, która powstała nie dzięki dokumentom, lecz dzięki Słowu, które tu rozbrzmiewało i nadal rozbrzmiewa.

Słowo Boże — fundament naszego miejsca.

W obrzędzie poświęcenia kościoła jedno jest bardzo znaczące — dominują czytania Słowa Bożego. Kościół uczy nas, że zanim zapłonie ogień, zanim namaszczone zostaną ściany — najpierw musi zabrzmieć Słowo, bo to Słowo buduje świątynię żywą. Nie tylko tę wzniesioną z cegły, ale tę noszoną w naszych sercach. Dlatego tu, w Górkach, musimy zapytać samych siebie: Czy Słowo Boże ma jeszcze w nas miejsce? Czy pozwalamy mu nas przemieniać, czy tylko go słuchamy? Czy potrafimy wyjść z kościoła odmienieni, czy wychodzimy dokładnie tacy sami, jak przyszliśmy? Bo Słowo Boże jest jak ogień — ale tylko tam, gdzie ktoś nim zapala. Słowo Boże jest jak ziarno — ale tylko tam, gdzie ktoś je przyjmuje. Słowo Boże jest jak światło — ale tylko tam, gdzie ktoś chce, by rozświetliło jego życie.

Wezwanie świętych — wezwanie do świętości.

W czasie poświęcenia rozlega się Litania do Wszystkich Świętych. Świadomie wołamy imiona tych, którzy wcześniej niż my podjęli drogę wiary. Wołamy: „Módlcie się za nami! Wysłuchaj nas, Panie!” To nie jest tylko rytuał. To przypomnienie, że świętość nie zaczyna się w niebie — świętość zaczyna się na ziemi, w codzienności. Tak jak oni, tak i my jesteśmy wezwani do świętości: • w pracy, • w rodzinie, • w przebaczeniu, • w modlitwie, • w zaangażowaniu w parafię, • w budowaniu wspólnoty, która nie jest „czyjąś”, ale naszą. Możemy wołać imiona świętych tysiąc razy, ale to nic nie zmieni, jeśli nasze własne imię nie odpowie na Boże Słowo.

Relikwie w ołtarzu — dlaczego są tak ważne?

W obrzędzie poświęcenia jest jeszcze jeden niezwykły moment — złożenie relikwii w ołtarzu. To nie dekoracja. To nie zwyczaj dla tradycji. Kościół robi to od starożytności, bo Eucharystia była sprawowana nad grobami męczenników — tych, którzy oddali życie za Słowo, które tu głosimy. Relikwie przypominają nam: Cokolwiek czynimy w tej świątyni, ma być zakorzenione w świadectwie życia. Nie można składać relikwii świętych, a potem prowadzić życie obojętne, letnie, bez modlitwy, bez odpowiedzialności za parafię. Relikwie mają nas zawstydzać. Mają nas budzić. Mają nas pociągać ku temu, co większe. Bo ołtarz nie jest miejscem wygody — jest miejscem ofiary. A relikwie przypominają nam, że wiara żyje wtedy, gdy coś nas kosztuje.

Wspólnota parafii — bogactwo, które trzeba odkryć od nowa.

Drodzy, trzeba to powiedzieć mocno: Parafia nie istnieje tylko po to, by mieć księdza i harmonogram Mszy. Parafia jest po to, byśmy razem dążyli do świętości i wzrastania w Słowie Bożym. Czy Górki są takim miejscem? Czy naprawdę żyjemy jak jedna wspólnota? Czy potrafimy tu przyjść nie tylko po to, aby „odhaczyć Mszę”, ale by coś dać – czas, modlitwę, obecność? Świątynia, którą poświęcamy, nie ma być muzeum. Nie ma być hotelem dla turystów duchowych. Ma być domem żywej wspólnoty. A dom żyje tylko wtedy, gdy jego mieszkańcy żyją.

Nasza misja po poświęceniu.

Poświęcenie kościoła to nie finał. To początek. To jakby Bóg powiedział do nas: „Daję wam nowe miejsce, ale misja pozostaje ta sama — głosić Słowo i żyć Słowem.” A więc: • Jeśli Słowo Boże ma być światłem — to wy bądźcie lampami. • Jeśli świątynia ma być domem modlitwy — to wy bądźcie jej sercem. • Jeśli relikwie świętych są pod ołtarzem — to wy bądźcie świadkami. • Jeśli Maryja objawiła się, aby prowadzić do Jezusa — to wy idźcie tą drogą, a nie swoją własną.

Bracia i Siostry, nie pozwólmy, by ta świątynia była tylko pięknym budynkiem. Niech będzie miejscem, w którym Boże Słowo żyje, wspólnota oddycha, a świętość staje się codziennością. Odkryjmy na nowo bogactwo tego miejsca. Odkryjmy na nowo siebie nawzajem. Odkryjmy na nowo Boga, który naprawdę tu działa. Amen.

ks. Adrian Brudniak CSMA