100 Lecie Zgromadzenia

Chronologia wydarzeń z życia założyciela Zgromadzenia błogosławionego Bronisława Markiewicza

13 lipca 1842 – Bronisław Markiewicz urodził się w miasteczku Pruchnik koło Jarosławia w Małopolsce syn. który w cztery dni później został ochrzczony w miejscowym kościele parafialnym i otrzymał dwa imiona: Bronisław Bonawentura. Markiewiczowie mieli jedenaścioro dzieci.

1860 – Osiemnastoletni Bronisław przeżył kryzys wiary i nawrócenie, czemu dał wyraz w heroicznej modlitwie: “Jeśli jesteś. Boże, daj mi się poznać... ażebym tylko pozbył się tej straszliwej niepewności i męczarni wewnętrznej... Chętnie dam zdrowie, nawet życie. Wszystkie siły wytężę, by nie uchybić poznanej Prawdzie."

3 maja 1863 – Zetknął się z zapowiedzią młodocianego Wędrowca. W tym samym roku po złożeniu matury wstąpił do Seminarium Duchownego w Przemyślu.

8 grudnia 1863 – W uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny doznał nadprzyrodzonej łaski umocnienia w powołaniu.

15 września 1867 – W przypadającą wówczas uroczystość Imienia Maryi otrzymał święcenia kapłańskie z rąk biskupa Manastyrskiego w Przemyślu.

28 września 1867 – Neoprezbiter podjął obowiązki wikariusza w parafii Harta i w dniu następnym w uroczystość św. Michała Archanioła udzielił chrztu po raz pierwszy w parafii. W Harcie dał dowody gorliwości kapłańskiej, szczególnie w katechizowaniu dzieci.

20 luty 1870 – Został przeniesiony na wikariusza przy katedrze w Przemyślu, gdzie od wczesnych godzin rannych czekał na penitentów w konfesjonale. Zajął się katechizacją w szkole, kościele, przy udzielaniu sakramentów św. chorym, poszukiwał na przedmieściach zaniedbane dzieci i młodzież.

1872 – Ks. Markiewicz w okresie epidemii cholery w Przemyślu organizuje doraźną pomoc lekarską chorym, głodnym kuchnię, dla dotkniętych nieszczęściem ma słowa pokrzepienia.

1 październik 1874 – Celem pogłębienia wiedzy i przygotowania się do skuteczniejszej pracy wśród młodzieży podjął studia na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie na wydziale filozofii.

1 maj - październik 1875 – Po przeniesieniu się z Lwowa do Krakowa został wpisany na kolejny semestr studiów na Uniwersytecie Jagiellońskim. Wskutek ateizujących nurtów filozoficznych doznaje rozczarowania. W ciągu roku akademickiego odwołany ze studiów przez ordynariusza przemyskiego poświęca się pracy duszpasterskiej.

23 marca 1876 – Zostaje mianowany duszpasterzem nowo utworzonej parafii Gać. Okazuje gorliwość i nowatorstwo w posłudze. Przezwycięża pijaństwo działalnością kulturalno-oświatową, poucza o najnowszych osiągnięciach z zakresu rolnictwa, sądownictwa, zachęca do “samopomocy" sąsiedzkiej, inicjuje “Spółkę Oszczędności i Pożyczek", przede wszystkim zbliża parafian do Chrystusa.

23 sierpnia 1877 – Przeniesiony na parafię do Błażowej doskonali i wzbogaca swoją metodę pastoralną. Jest przekonany, że “pobożne rozważnie tajemnic świętych nie tylko wiarę naszą podnosi, lecz zapala serce pragnieniem naśladowania Pana Jezusa, zwycięzcy nad grzechem". W czynie społecznym buduje pierwszy szpitalik lokalny (do dziś istnieje ten dom), a w obronie przed wyzyskiem organizuje przy poparciu marszałka Zyblikiewicza rodzimy przemysł tkacki.

20 październik 1882 – Zostaje powołany do Seminarium Duchownego w Przemyślu na profesora homiletyki i teologii pastoralnej, godząc przez pierwsze dwa lata praktykę duszpasterską z wykładami na uczelni.

10 listopada 1885 – Za zgodą ordynariusza przemyskiego biskupa Łukasza Sołeckiego wyjeżdża do Włoch, aby wstąpić do zakony zajmującego się opuszczoną młodzieżą i duszpasterstwem wśród biednego ludu. Na krótko zatrzymuje się u Teatynów w Rzymie, po czym jedzie do Turynu.

30 listopada 1885 – Spotyka się z ks. Janem Bosko i prosi go o przyjęcie do Zgromadzenia.

1 stycznia 1886 – Rozpoczyna nowicjat w San Benigno Canavese.

25 marca 1887 – Składa profesję wieczystą na ręce ks. Jana Bosko. Od niego otrzymuje opisy proroczych snów, wśród których uderzają go teksty, mówiące o znaczeniu dewizy “powściągliwość i praca".

1887 – Ks. Bronisław Markiewicz jako zakonnik pełni obowiązki wychowawcy, wykłada teologię i pomaga w duszpasterstwie. Przez pewien okres czasu uczy teologii księcia Augusta Czartoryskiego, przyjętego do Zgromadzenia przez ks. Jana Bosko. W tym samym roku ukazuje się we Lwowie drukiem pierwsza rozprawa ks. Markiewicza pt. “Trzy słowa do starszych w narodzie polskim", napisana przez niego jeszcze w Polsce, w której autor uzasadnia pilną potrzebę katechizacji, porusza problem rozwoju kultury narodowej i odpowiedzialności społecznej.

31 stycznia 1888 – Umiera Fundator Salezjanów. Ks. Markiewicz przebywa w tym czasie w Turynie jako profesor zakonnej młodzieży salezjańskiej, jest przy śmierci świętego i bierze udział w pogrzebie.

Maj 1890 – Ks. Markiewicz zapada ciężko na gruźlicę, z której powraca do sił dzięki roztropnej kuracji i ufności w pomoc Bożą.

24 marca 1892 – Za zgodą przełożonych zakonnych udaje się do Polski i obejmuje parafię w Miejscu, nazwanym później przez niego Miejscem Piastowym. Już w pierwszych tygodniach pobytu zaczyna na plebani tworzyć pierwsze schronisko dla sierot i dzieci opuszczonych.

Lipiec 1893 – Wygłasza na Wiecu Katolickim w Krakowie referat na temat działalności apostolskiej Zgromadzenia ks. Jana Bosko.

1894 – Powstają w Miejscu Piastowym zaczątki przyszłych szeroko później znanych w kraju i za granicą warsztatów rzemieślniczych dla biednej młodzieży oraz pierwsze klasy gimnazjalne dla kandydatów do Zgromadzenia.

1895 – Istnieje już dom zakonny. Należy do niego obok ks. Markiewicza kilku kleryków, z których Piotr Sikora przygotowany tutaj do kapłaństwa otrzymuje święcenia w Turynie. Zakład wychowawczy liczy kilkudziesięciu chłopców. Wysoki poziom osiągają warsztaty rzemieślnicze i szkoła, a także orkiestra młodzieżowa.

13 marca 1896 – Zamówiona przez ks. Markiewicza w Krakowie figura Matki Bożej z Dzieciątkiem Jezus zostaje przesłana do Miejsca Piastowego i staje się przedmiotem szczególnego kultu mieszkańców domu, a z czasem całej okolicy.

5 czerwca 1897 – Do Miejsca Piastowego przyjeżdża z Turynu wyższy przełożony ks. Mojżesz Yeronesi celem przeprowadzenia wizytacji. Pozytywnie ocenia wyniki pracy, pochwala poziom wychowania i nauki, ale wprowadza włoski sposób odżywiania się, zabiera zdolniejszych chłopców ze sobą, ogranicza rozwój zakładu. Ks. Markiewicz wypełnia polecenia wizytatora.

2 września 1897 – podejmuje zamiar odłączenia się od Salezjanów dlatego, że zmiana życia w zakładzie nie odpowiadała duchowi hasła “powściągliwość i praca", nadto wywołała zgorszenie biednej ludności Galicji. Wcześniej przedstawił przełożonym biedę Polski pod zaborami. Zasięgnął też rady światłych ludzi.

23 września 1897 – Wnosi do ordynariatu biskupiego w Przemyślu i do Ojca Św. w Rzymie prośbę o zgodę na założenie odrębnego zgromadzenia zakonnego, opartego na pierwotnej regule św. Jana Bosko.

Październik 1897 – Poleca kontynuowanie rozpoczętej przed wizytacją budowy domu zakładowego dla 100 chłopców. W ciągu roku wciąż wzrasta liczba sierot oczekujących pomocy.

19 grudnia 1897 – Przełożony Generalny ks. Michał Rua pisemnie powiadamia biskupa Łukasza Sołeckiego, że oddaje mu pod jurysdykcję ks. Bronisława Markiewicza i skreśla z listy członków Towarzystwa Salezjańskiego.

29 stycznia 1898 – Adwokat Władysław Markiewicz z Krakowa, brat ks. Bronisława, opracował Statut Towarzystwa Powściągliwość i Praca cele przedłożenia kompetentnym władzom do zatwierdzenia.

9 lutego 1898 – Biskup Sołecki zezwala na prowadzenie zakładu wychowawczego, wyjaśnia ks. Markiewiczowi jego sytuację prawną i dodaje zachętę: “popierać szlachetne i zbawienne usiłowania Wielebności Twojej jak najusilniej tak w Rzymie, jako też u władz świeckich gotowiśmy, ilekroć się do Nas udawać będziesz".

5 kwietnia 1898 – Ks. Markiewicz wysyła prośbę do Ojca Św. o aprobatę nowej rodziny zakonnej.

14 kwietnia 1898 – Wysokie c. k. Namiestnictwo we Lwowie udziela zezwolenia na zawiązanie Towarzystwa Powściągliwość i Praca, które w ten sposób uzyskało w świetle prawa cywilnego podstaw do istnienia i działania.

1 maja 1898 – Odbyło się pierwsze walne zebranie Towarzystwa, na którym wybrano jego zarząd pod przewodnictwem ks. Markiewicza.

Lipiec 1898 – Ukazał się pierwszy numer miesięcznika “Powściągliwość i Praca", stanowiący oficjalny organ ukonstytuowanego Towarzystwa, pod redakcją ks. Bronisława Markiewicza.

30 lipca 1898 – biskup Łukasz Sołecki przesyła błogosławieństwo dla Redakcji i Towarzystwa Powściągliwość i Praca.

1 sierpnia 1898 – Został poświęcony w Miejscu Piastowym kamień węgielny pod trzypiętrowe seminarium dla wychowawców i nauczycieli, którzy mieli prowadzić zakłady wychowawcze w kraju i na wychodźtwie.

1898 – Ukazuje się w Krakowie drukiem książka O wymowie kaznodziejskiej, stanowiąca owoc przemyśleń, własnych doświadczeń i pracy dydaktycznej ks. Markiewicza, głównie z okresu jego wykładów homiletyki w Przemyskim Seminarium Duchownym.

14 stycznia 1899 – Biskup Sołecki zwraca się do ks. Markiewicza przez Urząd Dziekański o wytłumaczenie się z zarzutów, wniesionych przez Salezjanów, a nadesłanych przez Rzymską Kongregację Biskupów i Zakonników, na które adresat odpowiada.

28 kwietnia 1899 – biskup Ignacy Łobos z Tamowa przesłał ks. Markiewiczowi list, w którym m.in. powiadamia: “Przesłałem do Jego Świątobliwości pismo polecające zakład w Miejscu Piastowym. Dziś otrzymałem przez mego Agenta dekret, zawierający Apostolskie Błogosławieństwo i Zatwierdzenie dla tego dzieła."

Grudzień 1899 – Ks. Markiewicz wysyła swoich współpracowników gałęzi męskiej i żeńskiej pod zabór rosyjski do objęcia zakładu “Nazaret" w Warszawie ul. Freta 10.

Październik 1899 – Pierwsi uczniowie ks. Markiewicza rozpoczynają studia teologiczne na Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie. - od tego czasu ożywia się kult św. Michała Archanioła z inicjatywy Założyciela.

1900 – Pierwszy kontakt z biskupem ordynariuszem diecezji Szplit w Dalmacji, gdzie potem pracował długie lata między innymi zasłużony ks. Stanisław Orlemba, bliski współpracownik Założyciela Michalitów.

17 sierpnia 1902 – ks. Markiewicz wnosi do bp. Józefa Sebastiana Pelczara prośbę o zatwierdzenie dwóch zgromadzeń zakonnych, zawiązujących się w Miejscu Piastowym. Biskup odmawia zatwierdzenia gałęzi żeńskiej, a pod ściśle określonym warunkami daje aprobatę dla gałęzi męskiej.

6 grudnia 1902 – Bp Pelczar odwołuje dekret erekcyjny i zakazuje tworzenia jakiegokolwiek instytutu zakonnego w Miejscu Piastowym; bezpośrednią tego przyczyną było złożenie rezygnacji ze stanowiska rektora odpowiedzialnego przez ks. Markiewicza, który uważał ten krok w sumieniu za konieczny.

Luty 1903 – Wobec kategorycznej postawy ordynariusza przemyskiego wielu aspirantów do kapłaństwa załamuje się i wyjeżdża z Miejsca Piastowego, ale liczba potrzebujących pomocy sierot stale rośnie.

2 sierpnia 1903 – Zostaje utworzony zakład w Pawlikowicach koło Krakowa i z czasem staje się dużą instytucją wychowawczą.

Wrzesień 1903 – Dwaj neoprezbiterzy jako pierwsi spośród wychowanków ks. Markiewicza wybierają się do Stanów Zjednoczonych Am. Półn. Do diecezji Burlington.

3 lipca 1904 – Spłonął drewniany dom zakładu dla 100 chłopców, ale wszyscy ocaleli.

Maj 1905 – W miesięczniku “Powściągliwość i Praca" ks. Markiewicz zamieszcza artykuł Obowiązki względem ubogich, w którym podkreśla z naciskiem obowiązek wspierania ludzi biednych i dodaje: “Prośmy Pana Boga, aby Sobór Watykański przerwany za Piusa IX znowu się zebrał i sprawy dla ubogich na duszy i ciele tak urządził, by był jeden pasterz i jedna owczarnia, a braterstwo ludów na całej kuli ziemskiej". W tym miesięczniku ukazują się raz po raz bardzo znamienne artykuły ks. Markiewicza na tematy społeczne, moralne, o posłannictwie Polski, o potrzebie odrodzenia wewnętrznego.

1908 – Ukazało się drukiem pierwsze wydanie dramatu Bój bezkrwawy, w którym ks. Markiewicz zapowiada bliskie wojny mordercze o szerokim zasięgu, mówi o rzeszach sierot wymagających opieki, a także o szczególnej roli Polski, gdy zachowa wierność zasadom wiary i dodaje: “Najwyżej zaś Pan Bóg was wyniesie kiedy dacie światu wielkiego Papieża".

1910 – Powierza wydawnictwo opiece św. Michała Archanioła. Zakłada własną drukarnię, sprowadzoną z Wiednia. W niej ukazuje się już listopadowy numer miesięcznika “Powściągliwość i Praca".

1911 – Dzięki staraniom ks. Markiewicza i zapobiegliwości członkiń gałęzi żeńskiej Towarzystwa dochodzi do budowy dużego zakładu murowanego dla dziewcząt ubogich i przyszłego macierzystego domu Sióstr Michalitek.

4 grudnia 1911 – Ostatnia prośba do Stolicy Apostolskiej o zatwierdzenie rodziny zakonnej.

10 grudnia 1911  – Początek śmiertelnej choroby ks. Markiewicza.

29 stycznia 1912 – Umiera świątobliwie ks. Bronisław Markiewicz.

29 września 1921 – Kościelne zatwierdzenie Zgromadzenia św. Michała Archanioła gałęzi męskiej.

21 sierpnia 1928 – Zatwierdzenie gałęzi żeńskiej - Sióstr Michalitek.

16 stycznia 1958 – Wszczęcie procesu o beatyfikację sługi Bożego ks. Bronisława Markiewicza.

21 kwietnia 2004 – Zatwierdzenie przez Komisję Lekarską nadzwyczajnego - z medycznego punktu widzenia - uzdrowienia (co do sposobu), przez przyczynę Sługi Bożego ks. Bronisława Markiewicza.

19 czerwca 2005 – Beatyfikacja Bronisława Markiewicza w Warszawie.