O serafinach w Piśmie świętym mówi jedynie prorok Izajasz, który w VIII wieku przed Chr. doświadczył wizji mistycznej, w czasie której doświadczył obecności Pana, Boga Zastępów. Ujrzał Go „siedzącego na wysokim i wyniosłym tronie” (Iz 6,1), w otoczeniu serafinów, które oddawały Mu chwałę, wołając jeden do drugiego: „Święty, święty, święty, PAN, Bóg Zastępów! Cała ziemia jest pełna Jego chwały” (Iz 6,3). W wizji, która miała miejsce w świątyni jerozolimskiej, gdzie zapewne prorok się modlił ujrzał Pana siedzącego na wysokim i wyniosłym tronie, a tren Jego szaty wypełniał świątynię. Doświadczeniu Boga towarzyszą dwa symbole: tren szaty oraz dym (kadzideł). Symbole te są synonimem chwały Bożej.
więcej Któż jak Bóg
Chór Serafinów kojarzony jest z ofiarą i oczyszczeniem, niekiedy również z ogniem, stąd też Serafinów nazywa się czasem „płonącym ogniem miłości”. Hebrajski rzeczownik saraf zwykle łączony jest z czasownikiem lehisaref oznaczającym spalać się, płonąć. Serafini to „ci, którzy płoną”, „płonący”, rozpłomienieni”.
więcej Któż jak Bóg
